Táboa de contidos
- O libro que “contou” o naufraxio antes do naufraxio
- Titán vs Titanic: semellanzas que dan escalofríos 🧊🚢
- ¿Predición ou bo olfacto de mariñeiro?
- O visionario, as súas outras corazonadas e as coincidencias que che deixan pensando
O libro que “contou” o naufraxio antes do naufraxio
Un mariñeiro con pluma afiada escribiu en 1898 unha historia que soou a broma cruel do destino. Morgan Robertson, curtido na mariña mercante desde os quince anos, titulou a súa novela curta con guasa amarga:
Futility, or the Wreck of the Titan. Futilidade, nada menos. E si, imaxinas o resto.
A trama: un transatlántico xigantesco, o Titán, choca contra un iceberg no Atlántico Norte e afúndese. Noite pechada, auga a coitelo, botes salvavidas insuficientes. Cando saíu, o libro pasou case invisible polas librarías. Anos despois, o 14-15 de abril de 1912, o Titanic repetiu o guión na vida real. Entón alguén berrou: espera, isto xa o lin. Boom, reedición e fama póstuma para Robertson 📚
O autor non improvisou. Naceu en Oswego, Nova York, en 1861, fillo dun capitán dos Grandes Lagos. Navegou máis de dúas décadas, chegou a primeiro oficial, logo estudou xoiería en Cooper Union, danou a súa vista con diamantes e químicos, e volcouse a escribir. Publicou en McClure’s e no Saturday Evening Post. Non foi un xenio de salón, pero vía o mar con ollos de radar.
Titán vs Titanic: semellanzas que dan escalofríos 🧊🚢
Eu adoito desconfiar das “profecías perfectas”. Pero aquí as coincidencias non piden permiso, golpean a mesa. Mira:
- Ambos colosos presentábanse como case insumergibles. Orgullo a toda máquina.
- Os dous navegaban rápido na súa viaxe inaugural. Mal timing para as présas.
- Impacto con iceberg no Atlántico Norte, preto de Terranova, en abril.
- Tres hélices, dous mástiles e catro chemineas. No Titanic, unha de adorno. Marketing puro.
- Capacidade enorme, luxo obsceno e… poucos botes salvavidas.
- Cifras crueis: na novela viaxan unhas 3000 persoas e sobreviven 13. No Titanic ían 2224 e salvaron 706.
A precisión non saíu dunha bóla de cristal. Saíu do regulamento absurdo da época: as normas contaban botes por tonelaxe, non por persoas a bordo. Resultado cantado. Robertson viviuo, escribiuno e, por desgraza, a realidade calcouno.
Dato que me persegue: ambos monstros do mar correron ao máximo en augas con xeo reportado. O ego tamén fai cruxir o casco.
Le este outro artigo: A historia do desastre natural máis mortífero da historia
¿Predición ou bo olfacto de mariñeiro?
Propóñoche un xogo honesto: quítalle a palabra “profecía” e pon na “diagnóstico”. Robertson coñecía o Atlántico Norte, os corredores do xeo e a psicoloxía das navieiras competindo por velocidade e luxo. Se cruzas esas variables, o desastre deixa de parecer maxia e vese como unha ecuación mal resolta.
Aínda así, o escalofrío non se vai. Tras o Titanic, o mundo correxiu tarde pero correxiu. Naceron regras que hoxe seguen vivas:
- Convenio SOLAS de 1914: suficientes botes para todos, exercicios, iluminación de emerxencia.
- Garda radio 24 horas. O Titanic tiña telegrafistas esgotados e prioridades comerciais.
- International Ice Patrol: vixilancia do xeo con rigor case obsesivo.
Eu toquei eses fantasmas nun museo flotante. Subín ao Queen Mary en Long Beach e quedei vendo os mamparos estancos. Pensei no clac metálico dunha compuerta pechando. Pensei na frase “insumergible” e en como a auga non sabe de slogans. Funme coa sensación de que a enxeñaría salva, pero a soberbia empurra.
O visionario, as súas outras corazonadas e as coincidencias que che deixan pensando
Robertson seguiu escribindo e tanteou inventos. En 1905 publicou
The Submarine Destroyer, onde usa un periscopio funcional. Intentou patentalo. Xa había modelos previos, pero el axustou o deseño e rexistrou variantes. Tiña o radar interno aceso.
En 1914 ampliou o seu libro do Titán e meteu outro conto,
Beyond the Spectrum. Alí imaxinou un conflito entre Xapón e Estados Unidos con ataque sorpresa, aviación en domingo, e rutas cara a Hawai e Filipinas. Pearl Harbor ocorreu en 1941. Dá para un longo silencio.
Pecha o telón cunha imaxe forte. En 1915 atoparon a Robertson morto nun hotel de Atlantic City. Ventás abertas. Cara ao mar. Tiña 53 anos. Usaba tratamentos con compostos de mercurio para a tiroide e a dor. Oficialmente, o corazón dixo basta. Poético e brutal.
E antes de despedirnos, outro guiño literario ao sinistro:
- Edgar Allan Poe escribiu en 1838 unha novela con náufragos que se comen a un grumete chamado Richard Parker.
- En 1884, un naufraxio real rematou en canibalismo. A vítima chamábase… Richard Parker.
- Se a realidade lerá, subliñaría.
Tamén é certo que a rivalidade de principios do século XX empurrou aos barcos a medirse como gladiadores: Cunard sacou ao Mauretania e ao Lusitania, este último torpedeado en 1915; White Star respondeu co Olympic, o Titanic e o Britannic, que explotou por unha mina na Gran Guerra. Cando o mar arbitra, o marcador énchese de cruces.
Así que, ¿profeta ou xornalista do futuro? Eu quedo con esta idea: Robertson non adiviñou o destino do Titanic, recoñeceuo antes de que ocorrera. Se coñeces o xeo, cheiras a vanidade e ves un coloso correr ás escuras, non necesitas maxia. Necesitas valor para escribilo e que alguén che lea a tempo 🛟
¿Quedaches con ganas de máis? Busca unha edición de Futilidade. Léa de noite. E dime se non escoitas, entre liñas, o cruxido dun casco que pide que alguén, por fin, baixe a velocidade.
Subscríbete ao horóscopo semanal gratuíto
Acuario Aries Balea Cáncer Capricornio Escorpión Leo Peixes Saxitario Touro Virxe Xémini